Παράγοντες επιβάρυνσης - ένταση της κίνησης

 

Η ένταση της κίνησης έχει σχέση με το γεγονός ότι στα περισσότερα αθλήματα οι διάφορες προπονητικές ασκήσεις μπορούν να εκτελεστούν μ' ένα ποικίλο βαθμό δύναμης, ποικίλη συχνότητα κίνησης, ποικίλα βάρη (προπόνηση δύναμης) και σε ποικίλες ταχύτητες. Οι ακόλουθες μονάδες χρησιμοποιούνται συχνά για να μετρηθεί η ένταση της κίνησης:

• για αθλήματα αντοχής και ταχύτητας - ταχύτητα (m/sec) και συχνότητα της κίνησης.
• για αθλήματα δύναμης και ταχυδύναμης ισχύος, καθώς και για προπόνηση δύναμης - ποσότητα των αντιστάσεων (kg, kpm, kpm.sec) για προπόνηση δύναμης/αντοχής - επιπρόσθετη συχνότητα των κινήσεων.
• για αθλοπαιδιές και αγωνίσματα στίβου, ο ρυθμός και η δύναμη του παιχνιδιού μπορεί να χρησιμεύσει σαν ένα μέτρο της έντασης, το ίδιο και για τ' άλματα και τις ρίψεις - ύψος ή απόσταση (m). Τυπικά χαρακτηριστικά του βαθμού επιβάρυνσης μπορούν συχνά να χρησιμοποιηθούν για τον καθαρισμό της έντασης.

Η ένταση μετριέται σε απόλυτες τιμές (απόλυτη ένταση) και επίσης σε σχετικά μεγέθη (σχετική ένταση) σε αναλογία με τη μέγιστη δυνατή ένταση.

Διαβάθμιση της έντασης για την προπόνηση των αρσιβαριστών (Carl). 

Βάρος σε %                                                       Ένδειξη της

ατομικής μέγιστης δύναμης                           συχνότητας

30-50%                                                          χαμηλή

50-70%                                                          μικρή

70-80%                                                          μέτρια

80-90%                                                          υπομέγιστη

90-100%                                                        μέγιστη

Ο βαθμός της έντασης επηρεάζει τη γενική κατεύθυνση της προπόνησης. Εφόσον ο σχηματισμός των ατομικών ικανοτήτων για καλή φυσική κατάσταση απαιτεί τον προσδιορισμό της σχετικής έντασης για κάθε περίπτωση, η απόλυτη ένταση πρέπει ν' αυξάνεται με τη βελτίωση σε απόδοση.

Οι ατομικές σωματικές ασκήσεις μπορούν να εκτελεστούν σε διάφορες εντάσεις, ενδείκνυται για τον προγραμματισμό και την αξιολόγηση της προπόνησης να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ των διαφόρων βαθμών έντασης. Συγκρίνοντας την επιφόρτιση των αθλητών, η διαβάθμιση πρέπει να καθοριστεί και να διαφοροποιηθεί σύμφωνα με σταθερά κριτήρια. Σε ασκήσεις δύναμης, ισχύος και ταχύτητας (μικρών αποστάσεων) η υψηλότερη δυνατή ατομική ένταση επιλέγεται σαν το σταθερό σημείο (100% = μέγιστη ένταση) και απ' αυτό υπολογίζονται οι διαβαθμίσεις της έντασης.

Στη προπόνηση για αγωνίσματα αντοχής η απόδοση ρεκόρ, οποτεδήποτε συμβεί πάνω από τις σχετικές προπονητικές αποστάσεις, ή η ατομική αγωνιστική ταχύτητα, είναι κατάλληλα σταθερά σημεία για τη διαφοροποίηση της ατομικής διαβάθμισης. Το ποσό της ατομικής διαβάθμισης της έντασης καταγράφεται ξεχωριστά σε προπονητικά ημερολόγια. Για τον καθορισμό της έντασης και την πραγματοποίησή της σε μακρές προπονητικές περιόδους, συχνά σχηματίζονται και άλλες τιμές για το μέσο όρο (μέσο βάρος στον αλτήρα - μέση ταχύτητα δρόμου κι άλλα) ή αλλιώς καθορίζονται ποσοστιαίες σχέσεις μεταξύ των ποσών της επιφόρτισης, ανάλογα με τον συνολικό όγκο. Με την βοήθεια αυτών των χαρακτηριστικών είναι δυνατό να διαφοροποιήσουμε και να προσχεδιάσουμε την ένταση για ένα μεγάλο μέρος της μακροπρόθεσμης προετοιμασίας της απόδοσης.

Πηγή: ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ - ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ

D. HARRE