ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΧΟΡΟΣ

Ο χορός έχει θεωρηθεί ως παγκόσμια γλώσσα και η αρχαιότερη από τις τέχνες του ανθρώπου, επειδή χρησιμοποιεί, ως εργαλείο, την κίνηση του ανθρώπινου σώματος. Ωστόσο για τους σύγχρονους μελετητές του χορού η χορευτική πρακτική δεν είναι μια μορφή τέχνης με βάση τη δυτική αντίληψη, δηλαδή μια συμπεριφορά αποκομμένη από το περιβάλλον της, που υπακούει στο δόγμα "η τέχνη για την τέχνη" ή μια παγκόσμια γλώσσα, αλλά ένα σύνθετο φαινόμενο. Είναι ένα πολύπλοκο σύστημα σημείων-μηνυμάτων, άμεσα συνδεδεμένο με το κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον ενός συγκεκριμένου ιστορικού σχηματισμού. 

Μολονότι, λοιπόν, πρόκειται για μια "αέναη παρουσία", για μια παγκόσμια δημιουργική δραστηριότητα, όπου δημιουργός και δημιούργημα ταυτίζονται μέσα από το "ενεργούν" ανθρώπινο σώμα, η διερεύνηση του χορού στους πρωτογενείς λαούς και στους λαϊκούς πολιτισμούς της Δύσης δείχνει ότι οι κινήσεις και η σημασία τους διαφέρουν από τόπο σε τόπο και από πολιτισμό σε πολιτισμό. Έτσι, αν και οι λαοί χρησιμοποιούν, για να εκφραστούν, τις κινήσεις του ενός και μοναδικού ανθρώπινου σώματος, δεν μπορούμε να μιλάμε για μια παγκόσμια, οικουμενική γλώσσα, αλλά για διαφορετικές γλώσσες, εφόσον οι κινήσεις και οι συνδυασμοί τους διαφέρουν από πολισμό σε πολιτισμό και από εποχή σε εποχή και "είναι κατανοητές στο πολιτισμικό σύστημα που ανήκουν".

Πηγή: Κράους Ρ. (1980). Ιστορία του Χορού (μετ. Σιδηρόπουλου, Γ. Κακαβούλια)