Μυϊκός πόνος

   Ένα σύνηθες φαινόμενο που παρατηρείται σε αθλητές και, ιδιαίτερα, σε αγύμναστα άτομα, που μετά από καθιστική ζωή αρχίζουν να γυμνάζονται απότομα με μεγάλες επιβαρύνσεις, είναι το μυϊκό άλγος ή πόνος. Πόνος που αισθάνονται τα άτομα αυτά ώρες ή ημέρες μετά από έντονη προπόνηση και χαρακτηρίζεται από μυϊκή αδυναμία, πιάσιμο των μυών, δυσκαμψία, πόνος, ευπάθεια και γενικά επώδινα ερεθίσματα που συνοδεύουν τη μυϊκή συστολή. Ο μυϊκός πόνος μπορεί να είναι προσωρινός ή καθυστερημένος.

Ο Προσωρινός πόνος παρατηρείται μετά από εξαντλητική προπόνηση, διαρκεί περίπου δύο ώρες και έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της μέγιστης δύναμης. Ο πόνος αυτός δεν είναι ιδιαίτερα οδυνηρός και επιδεινώνεται με την άσκηση.  Γενεσιουργός του αιτίας φαίνεται να είναι η συσσώρευση των προϊόντων του μεταβολισμού στους μυς και  κύρια του γαλακτικού οξέος, καθώς και η μεταφορά ιόντων καλίου στο εξωκυτταρικό περιβάλλον, που προκαλούν οίδημα και ερεθίζουν τις αισθητικές νευρικές απολήξεις (Asmussen 1956, Brendstrup 1962).

Ο καθυστερημένος πόνος κορυφώνεται μια ή δύο μέρες μετά τον τερματισμό της άσκησης και διαρκεί μέχρι πέντε μέρες. Προκαλείται από όλα τα είδη μυϊκής συστολής, ιδιαίτερα όμως από την πλειομετρική συστολή.

Μία ερμηνεία του καθυστερημένου πόνου είναι η υπόθεση του μυϊκού σπασμού. Σύμφωνα με την υπόθεση αυτή, δημιουργείται ο εξής φαύλος κύκλος : α) η άσκηση προκαλεί τοπική ισχαιμία, β) η ισχαιμία προκαλεί πόνο, γ) ο πόνος επιφέρει αντανακλαστική κινητική δραστηριότητα, δ) η κινητική δραστηριότητα δημιουργεί αυξημένη τοπική μυϊκή τάση, η οποία μειώνει την αιμάτωση του μυός και προκαλεί ισχαιμία (De Vries 1966). 

Πολλές έρευνες επιβεβαίωσαν, ότι αιτία του πόνου είναι η θλάση που γίνεται σε ένα μικρό αριθμό μυϊκών ινών και το τέντωμα μερικών ινών του συνδετικού ιστού (Abraham 1977, Talag 1973, Komi and Buskirk 1972, Davies and White 1981, Friden et al 1983).

Πηγή : ΕΡΓΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ  - ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΙΚΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ

ΒΑΣΙΛΗ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ