Σωματική άσκηση και ανάπτυξη

Υποκινητικότητα του παιδιού

  Η συμμετοχή του παιδιού σε κατάλληλες φυσικές δραστηριότητες αποτελεί προϋπόθεση για την ομαλή αύξηση και ανάπτυξή του. Μια φυσική δραστηριότητα θεωρείται κατάλληλη όταν επιδρά ευεργετικά στον οργανισμό και χαρακτηρίζεται από τέτοια ένταση που χρειάζεται ενεργειακή δαπάνη 7 χιλιοθερμίδων το λεπτό ή καρδιακή συχνότητα 160 παλμών το λεπτό (Ross et al 1985, Siegel 1988). Σ'αυτή την ένταση του ατόμου ιδρώνει και γίνεται αισθητή η αναπνοή του.

  Τα παιδιά προεφηβικής ηλικίας συμμετέχουν μόνο για λίγα λεπτά την ημέρα (2% ή 6 - 10 λεπτά) σ'έντονες φυσικές δραστηριότητες που προκαλούν καρδιακή συχνότητα μεγαλύτερη από 160 παλμούς το λεπτό. Τον περισσότερο χρόνο υποκινούνται χωρίς να επιβαρύνουν το σύστημα μεταφοράς οξυγόνου.

  Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στην αναγκαιότητα της ύπαρξης σχολικών προγραμμάτων Φυσικής Αγωγής. Ωστόσο, διάφορες δραστηριότητες δείχνουν ότι και στα προγράμματα αυτά αφιερώνεται ένα μικρό ποσοστό του χρόνου (20% ή περίπου 6 λεπτά) σ'έντονες, που μπορούν να προκαλέσουν αερόβιες προσαρμογές (Parcel et al 1987, Klausen et al 1986). Αυτό σημαίνει ότι τα σχολικά προγράμματα Φυσικής Αγωγής, όπως εκφράζονται σήμερα, δεν αναπτύσσουν την καρδιοαναπνευστική αντοχή, που αποτελεί το βασικό τους σκοπό. Επιβάλλεται να δοθεί έμφαση στη βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής αντοχής, που είναι ο πρωταρχικός παράγοντας φυσικής κατάστασης. Επειδή όμως ένα πρόγραμμα Φυσικής Αγωγής δεν περιορίζεται μόνο στη βελτίωση του βιολογικού δυναμικού των μαθητών, αλλά στοχεύει επίσης στην ανάπτυξη των κινητικών δεξιοτήτων και στην καλλιέργεια κοινωνικών, νοητικών και συναισθηματικών γνωρισμάτων, ο χρόνος δεν επαρκεί ( Lee et al 1987, Gorbin 1987).

Για το λόγο αυτό ίσως χρειαστεί να αναθεωρηθούν οι παιδαγωγικοί στόχοι της Φυσικής Αγωγής και ο τρόπος επίτευξής τους. Τα παιδιά έχουν το ορμέμφυτο της κίνησης και το εγγενές κίνητρο για φυσική δραστηριότητα (Biddle 1986). Τα προγράμματα Φυσικής Αγωγής πρέπει να διατηρήσουν ζωντανό το εσωτερικό αυτό κίνητρο δια βίου. Η εξωσχολική μεταφορά της κινητικής συμπεριφοράς, που χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία, αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση του εκπαιδευτικού συστήματος σήμερα. Παιδιά που έχουν θετική αντίληψη και επαρκή γνώση για την ευεργετική επίδραση της άσκησης, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να επιλέξουν έναν τρόπο ζωής όπου η άσκηση θ΄αποτελεί συστατικό στοιχείο (Lee et al 1987).  

Πηγή : ΕΡΓΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ - ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΙΚΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ

ΒΑΣΙΛΗ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ