Διατροφή και σωματική απόδοση

Πρακτικές εφαρμογές

  Πολλές λανθασμένες αντιλήψεις επικρατούν σχετικά με τη διατροφή και τη σωματική απόδοση. Οι αντιλήψεις αυτές διαμορφώθηκαν από την κερδοσκοπική διαφήμιση και από τη κοινή προκατάληψη. Πιστεύεται, για παράδειγμα, πως οι βιταμίνες έχουν εργογόνα ιδιότητα , πως το κρέας δίνει μυϊκή δύναμη, πως το μέλι αυξάνει την αντοχή, πως τα συμπυκνωμένα ζαχαρούχα διαλύματα βελτιώνουν την απόδοση, πως το νερό βαραίνει το σώμα και μειώνει την απόδοση κ. α. 

Ερώτηση : Επηρεάζεται η σωματική απόδοση από τα αποθέματα μυϊκού γλυκογόνου;

Απάντηση: Όσο μεγαλύτερα είναι τα αποθέματα μυϊκού γλυκογόνου, τόσο καλύτερη είναι η απόδοση σε αγωνιστικές προσπάθειες, που έχουν ένταση από 65% έως και 85% και διάρκεια πάνω από 80 λεπτά. Σε έντονες και βραχύβιες προσπάθειες (πάνω από 85%) καθώς και σε ήπιες παρατεταμένες (κάτω του 65%), τα αποθέματα γλυκογόνου δεν αποτελούν περιοριστικό παράγοντα. Αυτά ισχύουν για τους αγώνες, όπου το κρίσιμο κριτήριο είναι η διάρκεια της αγωνιστικής προσπάθειας. Τα παραπάνω έχουν όμως ισχύ και για την προπόνηση. Μια προπόνηση για οποιοδήποτε άθλημα ή άγώνισμα που έχει ένταση από 65% έως 85% και διαρκεί πάνω από 80 λεπτά, έχει άμεση εξάρτηση με τα αποθέματα γλυκογόνου ( GollnicK 1985).

  Υψηλά αρχικά επίπεδα μυϊκού γλυκογόνου δε σημαίνει ότι ο αθλητής γίνεται ταχύτερος, αλλά ότι μπορεί να διατηρήσει μια υψηλή ένταση προσπάθειας για περισσότερο χρόνο. Δηλαδή, παρατηρείται καθυστέρηση της κένωσης των αποθηκών του μυϊκού γλυκογόνου και επομένως, καθυστέρηση της μείωσης του ρυθμού εκτέλεσης της προσπάθειας, με αποτέλεσμα τη βελτίωση της απόδοσής του.

 Σε περιόδους έντονης προπόνησης, η δίαιτα πρέπει να περιέχει 70% υδατάνθρακες, γιατί έχει παρατηρηθεί πως με μικρότερη περιεκτικότητα (50%) η επανασύνθεση του μυϊκού γλυκογόνου μπορεί να μειωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καθίσταται αδύνατη η πραγματοποίηση της προπόνησης. Ακόμα, σημειώνεται ότι η επανασύνθεση του μυϊκού γλυκογόνου. στις περιπτώσεις αυτές, παρατηρήθηκε να ολοκληρώνεται σχεδόν σε 24 ώρες και όχι σε 48, όπως πιστεύαμε από παλιότερες έρευνες (Sherman 1987).

 Ποδοσφαιριστές που είχαν μεγαλύτερη περιεκτικότητα μυϊκού γλυκογόνου πριν από αγώνα, απέδωσαν πολύ περισσότερο από τους παίκτες με χαμηλή περιεκτικότητα. Συγκεκριμένα, οι πρώτοι κάλυψαν κατά τη διάρκεια του αγώνα 12 χιλιόμετρα τρέχοντας το 24% της απόστασης αυτής, ενώ οι δεύτεροι κάλυψαν μόνο 9,7 χιλιόμετρα τρέχοντας μόνο τα 15% της απόστασης αυτής. (δεδομένα από Saltin 1973).

Πηγή : ΕΡΓΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ - ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΙΚΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ

ΒΑΣΙΛΗ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ