Η νωτιαία τεχνική (O' Brien)

Κατά την περιγραφή της νωτιαίας τεχνικής παρουσιάζονται αναλυτικά οι παρακάτω κινητικές φάσεις :

• Η φάση της διολίσθησης
• Η κύρια φάση επιτάχυνσης
• Η φάση της συγκράτησης

Η φάση της διολίσθησης

Στόχος : Κυρίως είναι η ανάπτυξη μιας ταχύτητας με οριζόντια κατεύθυνση του όλου συστήματος αθλητής/όργανο άνω των 2 m/s, η οποία θα συνδέεται με μια τέτοια στάση του σώματος, που να εξασφαλίζει στην κύρια φάση επιτάχυνσης μια δραστική μυϊκή τάση, όπως και μεγάλη σε μήκος τροχιά επιτάχυνσης.

Κύρια σημεία τεχνικής

• Ο αθλητής επιβάλλεται να διατηρηθεί όσο το δυνατό χαλαρός, ακόμη και όταν πρόκειται να συγκεντρωθεί πριν από μια προσπάθεια με πολύ υψηλές βλέψεις.
• Η ώθηση του δεξιού ποδιού και η έκταση του αριστερού ποδιού οφείλουν να έχουν οριζόντια διεύθυνση.
• Ο κορμός του αθλητή επιτρέπεται ν' ανασηκωθεί μόνο λίγο.

Στην αρχική φάση ο αθλητής στέκεται όρθιος και χαλαρός στο πίσω μέρος της περιφέρειας της βαλβίδας. Η πλάτη είναι στραμμένη προς τον αναστολέα. Σε ό,τι αφορά στις εισαγωγικές κινήσεις που προηγούνται της διολίσθησης υπάρχει διεθνώς μια μεγάλη και έγκυρη ποικιλία.

Εμείς ξεχωρίζουμε τρεις βασικές παραλλαγές αυτών των κινήσεων, στις οποίες χωρίς καμία εξαίρεση παρατηρείται πρώτον μια έντονη κλίση του κορμού μπροστά, που φθάνει μέχρι την οριζοντίωσή του και δεύτερον ένα έντονο λύγισμα του ποδιού στήριξης.

Έτσι, και οι τρεις παραλλαγές ανταποκρίνονται στις βιομηχανικά τεκμηριωμένες προϋποθέσεις, που απαιτούν μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη, αλλά ευθύγραμμη τροχιά επιτάχυνσης της σφαίρας.

Η πρώτη παραλλαγή χαρακτηρίζεται από μια αρμονική μετάβαση του αθλητή από την αρχική του στάση, μέσω της αφετηρίας εκκίνησης, στην έκταση των ποδιών. Ο κορμός, χωρίς καμιά αλλαγή θέσης του άξονα των ώμων, γέρνει μπροστά μέχρι να οριζοντιωθεί, ενώ παράλληλα λυγίζει το δεξί πόδι κατά 100 μοίρες περίπου.

Τη στιγμή που το κέντρο βάρους (Κ.Β.) και η σφαίρα βρεθούν στο χαμηλότερο σημείο της τροχιάς τους και χωρίς καμιά διακοπή, η κίνηση μεταβιβάζεται στα πόδια, τα οποία ωθούν (το δεξί για τους δεξιόχειρες) και έλκουν (αριστερό) το σύστημα αθλητής-σφαίρα προς το μπροστινό μέρος της βαλβίδας, αξιοποιώντας και την ταχύτητα που κερδίθηκε από το χαμήλωμα του συστήματος αυτού, που φθάνει το 1m/s.

Στη δεύτερη παραλλαγή, η κίνηση αρχίζει όπως και στη πρώτη. Όταν ο αθλητής έρθει στη χαμηλότερη θέση (αφετηρία εκκίνησης) περιμένει μια στιγμή και έτσι μπορεί από μια σχετικά σίγουρη και ισορροπημένη αφετηρία να ξεκινήσει τη διολίσθηση.

Το μειονέκτημα αυτής της παραλλαγής είναι, ότι οι μύες του ποδιού ώθησης (δεξιού για τους δεξιόχειρες) επιβαρύνονται για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα στατικά και ότι το σώμα του αθλητή με τη σφαίρα θα πρέπει να επιταχυνθεί κατά τη διολίσθηση από ακίνητη θέση. Για το λόγο αυτό, η παραμονή του αθλητή στη θέση αυτή οφείλει να είναι σύντομη και να μην έχει το χαρακτήρα μιας παρατεταμένης χρονικά φάσης αυτοσυγκέντρωσης.

Η τρίτη παραλλαγή χαρακτηρίζεται από την αντισταθμιστική κίνηση του ποδιού αιώρησης. Μετά τη λήψη της αρχικής στάσης, ο κορμός του αθλητή γέρνει μπροστά ενώ συγχρόνως ανασηκώνεται το πόδι αιώρησης ισορροπιστικά μέχρι να οριζοντιωθεί. Ο κορμός και το πόδι αιώρησης βρίσκονται σε ευθεία και είναι οριζόντια προς το έδαφος. Τώρα λυγίζει το πόδι στήριξης (δεξί για τους δεξιόχειρες) κατά 100 μοίρες, ενώ συγχρόνως χαμηλώνει και μαζεύεται το πόδι αιώρησης. Από αυτήν την αρμονική εισαγωγική κίνηση ακολουθεί, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια επιτάχυνση του Κ.Β., η κίνηση της διολίσθησης (μετατόπισης).

Και οι τρεις παραλλαγές καταλήγουν σε εκτατική κίνηση και των δύο ποδιών. Στο σημείο αυτό σημασία έχει να επιτευχθεί μια δραστική σύνδεση των επιμέρους κινήσεων του δεξιού και του αριστερού ποδιού σε μια ρυθμικά συντονισμένη κίνηση (ολική ώθηση) για να επέλθει έτσι η επιτάχυνση του Κ.Β.

Η εκτατική κίνηση του ποδιού αιώρησης έλκει το σώμα χαμηλά και προς τον αναστολέα.

Η ενεργητική ώθηση του εδάφους από το πόδι στήριξης πραγματοποιείται με τη φτέρνα και αρχίζει, όταν το Κ.Β. έχει ήδη προσπεράσει τη διερχόμενη από το δεξί πέλμα κάθετο. Η απώθηση του εδάφους μπορεί να γίνει και με το πρόσθιο τμήμα του πέλματος (μύτη). Στην περίπτωση όμως αυτή υπάρχει κίνδυνος να μεταδοθεί μία περισσότερο κάθετη διεύθυνση στην πορεία της επιτάχυνσης. Το επάνω μέρος του σώματος πρέπει να παραμείνει κοντά και επάνω από το δεξιό μηρό (γωνία κορμού-μηρού τη στιγμή της μετακίνησης του δεξιού ποδιού 25 μοίρες, και 40 μοίρες τη στιγμή της προσγείωσής του επάνω στη μύτη του), και μαζί με τη σφαίρα μακριά και προς το πίσω μέρος της βαλβίδας, για να εξασφαλιστεί έτσι, μέχρι την απώθηση της σφαίρας, μία όσο το δυνατό μεγαλύτερη, αλλά και πιο ευθύγραμμη τροχιά επιτάχυνσης. Η προσπάθεια αυτή μπορεί να ενισχυθεί με τη στάση του κεφαλιού και του αριστερού χεριού που οφείλουν να "βλέπουν" προς τα πίσω.

Η δεξιά κνήμη, αμέσως μετά την απώθηση του εδάφους με τη φτέρνα, οφείλει να τραβηχθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα (εκρηκτικά) κάτω από το σώμα, αφενός για να προετοιμάσει έτσι μια ευνοϊκή θέση ώθησης  στη φάση της κύριας επιτάχυνσης, και αφετέρου να περιορίσει μια έντονη μείωση της ταχύτητας του σώματος. Η χρονική διάρκεια μεταξύ της απώθησης του εδάφους από το δεξί πόδι μέχρι την προσγείωσή του στο έδαφος δεν πρέπει να χρονικά να ξεπερνά τα 0,10 sec σε μικρό άνοιγμα των ποδιών στη θέση ώθησης και τα 0,14 sec σε μεγάλο άνοιγμα ποδιών.

Πηγή: ΡΙΨΕΙΣ (ΣΦΑΙΡΑ - ΣΦΥΡΑ - ΑΚΟΝΤΙΟ - ΔΊΣΚΟΣ)

LOTHAR HINZ - HEINRICH GUNDLACH