Αντιμετώπιση του στρες στον παιδικό αθλητισμό

 

Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του στρες οι Smith & Smoll (1983) τονίζουν ότι πρέπει να εξεταστούν τα στάδια εξέλιξής του ,στο καθένα από τα οποία μπορεί να μειωθεί. Αρχικά, μπορούν να μειωθούν οι στρεσογόνοι παράγοντες του περιβάλλοντος (π.χ. η συμπεριφορά των προπονητών και των γονέων που πιέζουν τους νεαρούς αθλητές). Οι μεν προπονητές δημιουργούν στρες, όταν εκνευρίζονται και κακομεταχειρίζονται τα παιδιά, οι δε γονείς, όταν πιέζουν τα παιδιά τους και δεν συμπεριφέρονται με ηρεμία. Το αγωνιστικό στρες, επίσης, μπορεί να μειωθεί, αν γίνεται προσεκτικός προγραμματισμός αγώνων π.χ. να διαλέγουν αντιπάλους με τέτοιο τρόπο, που να υπάρχουν καλές πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην αρχή της καριέρας του μικρού αθλητή. Τέλος, η διαμόρφωση ζεστού, φιλικού και ευχάριστου κλίματος στη προπόνηση συντελεί στη μείωση του στρες στα παιδιά.

Το στρες, επίσης, μπορεί να μειωθεί, όταν αυξηθεί η αποδοτικότητα της μάθησης. Αυτό πρωταρχικά είναι θέμα του προπονητή, που πρέπει να διασφαλίσει καλές συνθήκες για αποτελεσματική μάθηση. Έτσι, όταν, η ανασφάλεια που προέρχεται από τις τεχνικές αδυναμίες του αθλητή αντιμετωπιστεί, ως συνέπεια, θα έχουμε μείωση του στρες.

Η υπερβολική διέγερση του αθλητή, που προέρχεται από τις αγωνιστικές πιέσεις, μπορεί επίσης να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, αν ό αθλητής εξασκηθεί και μάθει να χαλαρώνει.(Τεχνικές χαλάρωσης που μπορούν να περιληφθούν στη ψυχολογική προετοιμασία του αθλητή).

Τέλος, ο σημαντικότερος τρόπος μείωσης του στρες αφορά την καλλιέργεια θετικής προδιάθεσης του αθλητή απέναντι στους αγώνες. Έχει τονιστεί ότι ο αθλητής πρέπει να αναπτύξει θετικές στάσεις και ρεαλιστικό τρόπο σκέψης και δράσης στον αγωνιστικό αθλητισμό.

Πηγή : Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ

ΔΡ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΓΑΝΗΣ