Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ

Μέρος 3ο

Οι χοροί τους ήταν πολεμικοί και ο πυρρίχιος χορός, όπως ο Φιλόστρατος και άλλοι συγγραφείς αναφέρουν, ήταν επινόηση σπαρτιατική.

 Η κλεψιά επιτρεπόταν, όπως και στις σημερινές πρωτόγονες φυλές (Αφρική), όμως αν πιάνονταν ο κλέφτης ,τιμωρούνταν.

  Τα γυμνικά αγωνίσματά τους ήταν το παγκράτιο - το εφεύραν οι ίδιοι - η πάλη, το ακόντιο και ιδιαίτερα ο δρόμος. Οι περισσότεροι Ολυμπιονίκες ήταν στο στάδιο δρόμο , από το 700 μέχρι το 636 π.Χ. (20η, 24η, 25η, 26η, 29η, 30η, 33η, 35η, 36η, κτλ. σε όλες, νικητές Λάκωνες).

  Οι νικητές στους ιερούς αγώνες είχαν περίοπτη θέση στη Σπάρτη. Ο ήθος των Σπαρτιατών ήταν ονομαστό σε όλους τους Έλληνες. Όταν κάποιος γέρος στην Ολυμπία έψαχνε θέση ανάμεσα στις θεάτες, κανείς δεν τον εξυπηρετούσε. Όταν έφθασε στη σπαρτιατική πλευρά, όλοι εκείνοι οι νέοι που έμαθαν να σέβονται τους γέρους, σηκώθηκαν όρθιοι. Η απάντηση είναι γνωστή "Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν το καλό, οι Σπαρτιάτες μόνο το πράττουν".

  Η δίαιτά τους ήταν ιδιότυπη, οπωσδήποτε όμως ήταν καλύτερη από αυτή που λέει ο Πλούταρχος. Διότι, αν πράγματι ήταν ελάχιστη, τότε πως ήταν σωματώδης ή πως είχαν αντοχή, στις δύσκολες ασκήσεις τους, όπως το βάδισμα, αφού ένας ολόκληρος στρατός κινούνταν σαν ένας άνθρωπος πολύ γυμνασμένος. Σήμερα μόνο λαοί που είναι πολύ κοντά στη φύση (Αφρικανοί), μπορούν να παρουσιάσουν με ανάλογη γύμναση, τέτοια ικανότητα.

  Όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες αναγνώρισαν την υπεροχή, στο σώμα και στην ψυχή, της Σπαρτιάτισσας. Είχε λοιπόν η Σπαρτιατοπούλα σχεδόν την ίδια αγωγή με τους νέους. Ο Κύριος σκοπός ήταν η προετοιμασία καλά, για να γεννήσουν γερά παιδιά και να μεγαλώσουν άντρες. Το παράδειγμα της Σπαρτιάτισσας μάνας, όπως είναι γνωστό, επηρέασε και επηρεάζει την παγκόσμια ιστορία. Το ενδιαφέρον για μας είναι ότι, ενώ και σήμερα πολιτισμένοι λαοί κρατούν τη γυναίκα σε ένα ρόλο παθητικό - μακριά από τη διοίκηση - οι Σπαρτιάτισσες γυμνάζονταν και έπαιζαν στην κοιλάδα της Ευρώτας, δίπλα στους νέους και χαίρονταν τη ζωή με τον δικό τους τρόπο. Εξάλλου, το γεγονός ότι ο νέος έπαιρνε από τα χέρια της μητέρας του την ασπίδα του πολέμου, δείχνει, πέρα ​​από την ύπαρξη της οικογένειας, την ανάγκη συμμετοχής όλων των πολιτών στα κοινά σε κρίσιμες ώρες.

  Στα είκοσι του χρόνια, ο νέος Σπαρτιάτης ήταν έτοιμος για πόλεμο. Στα τριάντα έτοιμος να παντρευτεί. Έμεινε στρατιώτης ως τα εξήντα του, θυσιάζοντας οπωσδήποτε την ιδιωτική ζωή του στο γενικό καλό. Οι Σπαρτιάτες δεν έκαναν ποτέ το σφάλμα να πιστέψουν πως η εξειδίκευση στον αθλητισμό σήμαινε και τελειοποίηση της στρατιωτικής μηχανής. Έβλεπαν τη κίνηση σαν ένα μέρος της συνολικής δουλειάς, που αντικειμενικός σκοπός είχε το καλό της Σπάρτης.

  Ίσως αυτό έκανε το σπαρτιατικό στρατό πρώτο στον αρχαίο κόσμο, πράγμα που τους παρέσυρε να συμβάλουν και αυτοί στη πολιτική πόλωση, που κατέληξε στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Από κει κι έπειτα - αν και νικητές - από ιστορική ειρωνεία έχασαν τη δύναμη τους.

Πηγή : ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

ΣΩΤΗΡΗΣ Γ. ΓΙΑΤΣΗΣ