Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ

  Η Σπάρτη από τότε που ξεκίνησε η ζωή της και έγινε μεγάλη ελληνική δύναμη (8ος περίπου αιώνας) και ως το τέλος του αρχαιοελληνικού κόσμου (2ος π.Χ. αιώνας) ήταν ένα πολιτικό στρατόπεδο, μια συγκεντρωτική, λιτή, στρατιωτική, κλειστή κοινωνία, που κύριο γνώρισμα των πολιτών της ήταν ο πατριωτισμός.

 Όμως υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο ενδιαφέρον για τη Σπάρτη. Είναι ότι η πόλη αυτή πάντα ήταν ένα απέραντο γυμνάσιο (γυμναστήριο).

  Εξάλλου, η Σπάρτη παρουσίαζε πάντα μια ιδιαιτερότητα σε όλους τους τρόπους ζωής, που επηρέασαν δυνατά και την αθλητική της ταυτότητα, Τα χαρακτηριστικά αυτά περίπου είναι :

 Η " ξενηλασία" , η μη είσοδος των ξένων στην πόλη, που στάθηκε ένας σοβαρός παράγοντας της ιδιαίτερης ταυτότητας των Σπαρτιατών στον αρχαίο κόσμο. Αυτό σίγουρα βοήθησε τους υπεύθυνους της πολιτείας να οργανώσουν περισσότερο απ' όλους τους Έλληνες τον αθλητισμό.

 Η  στρατικοποίηση της κοινωνίας ήταν, επίσης, χαρακτηριστικό γνώρισμα των Σπαρτιατών.

  Οι Σπαρτιάτες είχαν δυο εχθρούς, τους δούλους - εσωτερικά - και τους άλλους Έλληνες - εξωτερικά. Η όλη λοιπόν αγωγή ήταν στρατιωτική, χωρίς όμως αυτό να είναι απόλυτα αληθινό. Είναι όμως γεγονός ότι οι πενήντα στους εκατό από τους Ολυμπιονίκες ως τον 5ο αιώνα ήταν Σπαρτιάτες.

  Η ξεχωριστή θέση των γερόντων στη Σπάρτη και ο σπουδαίος ρόλος της γυναίκας σε όλους τους τομείς της ζωής, δίνει αφορμή να υποστηρίξει ότι η Σπάρτη άδικα κατηγορήθηκε για πουριτανική και σκληρή κοινωνία. Η γύμναση της γυναίκας και με τα σημερινά δεδομένα, δείχνει πως από πολύ νωρίς τα παιδιά μάθαιναν από τη μάνα τους τη γυμναστική, ενώ τα παιδιά του 21ου αιώνα δεν έχουν όλα την ίδια τύχη.

 Άλλο στοιχείο που έχει σχέση με τον αθλητισμό, που δυστυχώς δεν έχει μέχρι σήμερα ερευνηθεί ή τονιστεί, είναι ότι οι Σπαρτιάτες μιλούσαν με τις πράξεις τους (την άθληση)  κι αυτός είναι ίσως ένας λόγος που τους μάθαιναν να λένε λίγα λόγια.

  Πριν γίνει ανάλυση του σπαρτιατικού συστήματος, πρέπει να τονιστεί ότι δεν έχουμε πολλές - ή σχεδόν ελάχιστες πληροφορίες για όλη τη μακραίωνη ζωή της, που δυστυχώς στον 2ο αιώνα π.Χ. , όταν ήρθαν οι Ρωμαίοι, ήταν πράγματι ανίσχυρη. Οι πληροφορίες μας δίνει ο Πλούργος (Λυκούργος, Αγησίλαος) και ο Ξενοφώντας, που είχε την ευκαιρία να κάνει τη Σπάρτη. Οπωσδήποτε ο δεύτερος είναι πιο αξιόπιστος, αφού ο πρώτος δεν δίνει ιστορία, αλλά μια σκιαγραφία γενική, σε ένα κλίμα πολιτικά ταραγμένο (46 - 127 μ.Χ.).

... συνεχίζεται