Πώς επηρεάζει ο αθλητισμός και η άσκηση τα συστήματα σιδήρου;

Για τα περισσότερα άτομα, η άσκηση και ο αθλητισμός δεν επηρεάζουν την κατάσταση σιδήρου, αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όλοι οι αθλητές που κάνουν προπόνηση αντοχής σε τέτοιο επίπεδο ώστε να έχουν τις ανάλογες καρδιαγγειακές προσαρμογές, δηλαδή μείωση της καρδιακής συχνότητας ηρεμίας, θα αυξήσουν τον όγκο αίματος, και αυτό θα δημιουργήσει το σύνδρομο που ονομάζεται αθλητική αναιμία, κατά την οποία η συγκέντρωση της αιμοσφαιρίνης πέφτει. . . κατά μέσο όρο από 14 σε 13,5 g / dl . Το σύνδρομο αυτό είναι διαπιστωμένο και έχουν προταθεί πολλές εξηγήσεις για την υπεραξία του. Μερικές φορές από αυτές προκάλεσαν πολλούς αθλητές, προπονητές και δασκάλους, ανησυχίες χωρίς λόγο, με αποτέλεσμα να προβούν σε μεγάλο αριθμό μη απαιτούμενων θεραπειών. 

 Φαίνεται παράδοξο να μειώνονται τα επίπεδα της αιμοσφαιρίνης, τη στιγμή που οι περισσότερες άλλες φυσιολογικές λειτουργίες βελτιώνονται με την προπόνηση, αλλά έρευνες σε δρομείς, κωπηλάτες, ποδηλάτες, κολυμβητές και βαδιστές, δείχνουν ότι αυτό το πράγμα συμβαίνει.

Τι προκαλεί την αθλητική αναιμία;

  Η σιδηροπενία θεωρείται συχνά ως αιτία της αθλητικής αναιμίας και απώλεια αίματος μπορεί μερικές φορές να παρατηρηθεί σε δρομείς. Το αίμα στα ούρα ( αιματουρία) είναι αρκετά εύκολο να ανιχνευθεί, έχει αναφερθεί πολλές φορές από δρομείς αποστάσεων (μεγαλύτερων από 10 χιλιόμετρα). Εξετάσεις με κυστοσκόπιο, ένα όργανο που επιτρέπει την εξέταση της ουροδόχου κύστης από μέσα, έχουν δείξει μώλωπες του εσωτερικού τοιχώματος της κύστης, που πιθανόν να είναι το αποτέλεσμα της επαναλαμβανόμενης πίεσης του άνω τοιχώματος της κύστης στο κάτω μέρος, καθώς το περιεχόμενο της κοιλιάς κινείται πάνω- κάτω σε κάθε διασκελισμό. Σε φυσιολογικές συνθήκες η κατάσταση σταματά λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της διαδρομής, και η απώλεια αίματος είναι σπανίως σημαντική. Ένας ειδικός έχει προτείνει στους δρομείς να αποφεύγουν αυτή την κατάσταση, αθλούμενοι με γεμάτη την ουροδόχο κύστη – περιττό να πούμε ότι πολύ λίγοι αθλητές ακολουθούν αυτή τη συμβουλή!

Η

αιμοσφαιρινουρία

είναι μια άλλη αναγνωρισμένη επιπλοκή του τρεξίματος ή της βάδισης. Η κατάσταση αυτή είναι διαφορετική από την αιματουρία, γιατί η αιματουρία προκαλεί μια θολότητα στα ούρα, ενώ στην αιμοσφαιρινουρία τα ούρα είναι διαυγή σαν ροζέ κρασί. Η αιμοσφαιρίνη εμφανίζεται σε δρομείς με πολύ κακή τεχνική, ιδιαίτερα σε ψηλούς αθλητές με ανοιχτό χτυπητό διασκελισμό, επίσης παρατηρείται μετά από τρέξιμο σε σκληρούς δρόμους, σε αντίθεση με το τρέξιμο στο χώμα ή σε γρασίδι. Υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι και άλλα αθλήματα που περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενη κρούση των ποδιών, όπως η έντονη αεροβική γυμναστική, μπορεί να έχουν ανάλογα αποτελέσματα. Όταν παρουσιαστεί κάτι τέτοιο η αθλήτρια θα πρέπει να βελτιώσει την τεχνική της. Τα παπούτσια με καλή σόλα μπορούν επίσης να προλάβουν το πρόβλημα.

 Αν και η απώλεια αίματος και αιμοσφαιρίνης στα ούρα είναι καλά τεκμηριωμένη, είναι πολύ απίθανο να προκαλέσουν σημαντική σιδηροπενία. Μια πολύ μικρή ποσότητα αίματος μπορεί να αλλάξει στο χρώμα των ούρων.

Απώλεια αίματος από τα έντερα κατά τη διάρκεια της άσκησης και της διάρροιας μπορεί να συμβούν επίσης, ιδιαίτερα σε δρομείς μεγάλων αποστάσεων ή δρομέων που έχουν πρόσφατα αυξήσει την απόστασή τους. Η αιτία μπορεί να είναι το αθροιστικό αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων μικροτραυματισμών καθώς τα όργανα στην κοιλιακή χώρα μετακινούνται πάνω-κάτω σε κάθε διασκελισμό. Επίσης, μπορεί να γίνει πιο διαπερατό από την έλλειψη οξυγόνου στην έντονη άσκηση (το αίμα συγκεντρώνεται στους μυς όπου οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες). Μετά την άσκηση, όταν το αίμα επιστρέφει στο έντερο, μπορεί να περάσει μέσα από το πιο διαπερατό εντερικό τοίχωμα, προκαλώντας ενδεχόμενα διάρροια λόγω ερεθισμού. Σε μια έρευνα όπου έγινε ανάλυση κοπράνων πριν και μετά από ένα μαραθώνιο, βρέθηκε ότι η ποσότητα της αιμοσφαιρίνης στα κόπρανα αυξήθηκε κατά 30%.

… συνεχίζεται