Άσκηση στη διάρκεια της εγκυμοσύνης

 

Η εγκυμοσύνη αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση για τη γυναίκα, παρά το γεγονός ότι κατά τη διάρκειά της εμφανίζονται ορισμένες προσαρμοστικές μεταβολές από τα διάφορα συστήματα. Έτσι, αυξάνουν σημαντικά στην ηρεμία η καρδιακή παροχή, λόγω αύξησης κυρίως του όγκου παλμού της δεξιάς κοιλίας, η καρδιακή συχνότητα, ο όγκος του αίματος που κυκλοφορεί, η κατανάλωση οξυγόνου, ο πνευμονικός αερισμός και το έργο της αναπνοής. Άλλες μεταβολές είναι η αξιοσημείωτη λόρδωση της σπονδυλικής στήλης, η αύξηση του δομικού λίπους και του συνολικού βάρους, η αύξηση του μεγέθους των μαστών, η χαλαρότητα των συνδέσμων και αρθρώσεων, η μετατόπιση του κέντρου βάρους του σώματος κ.α. Εξαιτίας των μεταβολών αυτών η επίδραση της άσκησης στα διάφορα συστήματα είναι διαφορετική στην έγκυο γυναίκα σε σύγκριση με τις υπόλοιπες. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι στη διάρκεια της άσκησης εμφανίζεται κατανομή της αιματικής ροής προς τους σκελετικούς μύες σε βάρος της μήτρας, καθώς και ο κίνδυνος τραυματισμών στη μήτρα, στον πλακούντα και στο έμβρυο και η πιθανότητα εμφάνισης διαταραχών στην αναπνοή και στη κυκλοφορία του εμβρύου, οδηγούν στην ανάγκη κατάρτισης ειδικών προγραμμάτων άσκησης της εγκύου, ιδιαίτερα εάν δεν αθλούνταν συστηματικά προηγουμένως. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δίνεται κατά το πρώτο και το τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, όπου και παρατηρείται αυξημένη συχνότητα αποβολών.

Το πρόγραμμα φυσικής δραστηριότητας μιας εγκύου γυναίκας θα πρέπει να εξατομικεύεται. Τα προβλήματα προηγούμενης εγκυμοσύνης, η φυσική και η ψυχολογική κατάστασή της θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ' όψη. Το καλύτερο είδος άσκησης για την έγκυο γυναίκα είναι αυτό που την ευχαριστεί και που έχει διάθεση να το συνεχίσει μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης. Για τις μη αθλήτριες, οι καλύτεροι τύποι άσκησης είναι το βάδισμα, η κολύμβηση και η ποδηλασία. Θα πρέπει να αποφεύγεται η άσκηση σε μεγάλο υψόμετρο ή σε μεγάλο βάθος στη θάλασσα, καθώς και σε ακραίες μεταβολές της θερμοκρασίας. Για τις αθλήτριες η εγκυμοσύνη δεν πρέπει να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τη συνέχιση της συμμετοχής τους στις προπονήσεις, εφόσον δεν υπάρχει αντένδειξη και ληφθούν ορισμένα προληπτικά μέτρα. Από στατιστικές διαπιστώθηκε ότι οι επιπλοκές στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού είναι λιγότερες στις αθλήτριες συγκριτικά με τις υπόλοιπες γυναίκες. Μετά τον τοκετό, η αθλητική απόδοση επιστρέφει στις περισσότερες γυναίκες στα προηγούμενα επίπεδα μετά 12 - 18 μήνες.

Η έγκυος γυναίκα θα πρέπει να προθερμαίνεται για μεγαλύτερο διάστημα από ότι προηγουμένως. Η ένταση της άσκησης θα πρέπει να είναι σε βαθμό που να αυξάνει τη καρδιακή συχνότητα στο 60 - 70% της μέγιστης προβλεπόμενης, η διάρκεια της άσκησης θα πρέπει να είναι περίπου 30 λεπτά και η συχνότητά της 3 φορές την εβδομάδα. Στο τέλος της άσκησης απαραίτητη είναι προοδευτική αποθεραπεία με βάδιση, καθώς και η ανάπαυση σε στάση που να διατηρεί τα κάτω άκρα σε υψηλότερη θέση από το υπόλοιπο σώμα, ώστε να διευκολύνεται η φλεβική επαναφορά του αίματος.

Αντενδείξεις για άσκηση στη διάρκεια της εγκυμοσύνης αποτελούν διάφορα γυναικολογικά προβλήματα που εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο αποβολής, καρδιαγγειακές και αναπνευστικές παθήσεις της γυναίκας, νοσήματα των νεφρών, λοιμώξεως, ο σακχαρώδης διαβήτης, η αναιμία, η θυρεοτοξίκωση κ.α. Οπωσδήποτε η άδεια για άσκηση σε όλες τις περιπτώσεις θα πρέπει να δίνεται μετά από ιατρικό έλεγχο, που θα επαναλαμβάνεται συχνά σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Τρεις έως τέσσερεις εβδομάδες μετά από ανεπίπλεκτο τοκετό, η γυναίκα μπορεί να επιστρέψει σε προγράμματα φυσικής δραστηριότητας. Επίσης μπορεί ελεύθερα να ασκείται σε όλη τη διάρκεια του θηλασμού, αφού λαμβάνει πρόνοια για την υγιεινή των μαστών, καθώς και για επαρκή ενυδάτωση.

 

Πηγή : ΙΑΤΡΙΚΗ της ΑΘΛΗΣΗΣ

ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ