Η προσωπικότητα του προπονητή

 

Σε μια άλλη έρευνα, οι Martins, Rivkin & Burton (1979) βρήκαν ότι οι πολύ συναισθηματικοί προπονητές αποτυγχάνουν να εντοπίσουν τις διακυμάνσεις του άγχους στους αθλητές τους, κατά τη διάρκεια των αγώνων. Φυσικά υπάρχουν διάφορες αιτίες που προκαλούν τη διέγερση των προπονητών, αλλά είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι αθλητές προτιμούν να έχουν προπονητές, που, τουλάχιστον φαινομενικά, ελέγχουν τη συναισθηματική τους κατάσταση.

Η ικανότητα του καθηγητή Φυσικής Αγωγής και/ή προπονητή στην ηγεσία σχετίζεται και με τα συναισθήματα που έχει για τον εαυτό του (πόσο ασφαλής νιώθει ως ηγέτης). Σύμφωνα με τον Ryan (1981, σελ. 91) ο τρόπος που αισθάνεται ο προπονητής για τον εαυτό του σχετίζεται με τις εμπειρίες του. Ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι εμπειρίες του στον αθλητικό τομέα. Συνήθως, οι κορυφαίοι αθλητές (π.χ. οι Ολυμπιονίκες) λίγες φορές γίνονται άριστοι προπονητές. Πιο πετυχημένοι γίνονται οι αθλητές με μέτριε επιδόσεις. Ο Ryan (1981) επιχειρεί να στηρίξει τον παραπάνω ισχυρισμό τονίζοντας ότι, αρχικά, ο πρώην πρωταθλητής που γίνεται προπονητής, υπερτερεί του πρώην μέτριου αθλητή, εξαιτίας των περισσότερων εμπειριών που είχε στο άθλημα, του κύρους που διαθέτει και της εξοικείωσης με το περιβάλλον των αγώνων. Συνήθως, όμως, με τη πάροδο του χρόνου, τα άτομα αυτά χάνουν το ενδιαφέρον τους, πιθανά λόγω της μονοτονίας της προπονητικής δουλειάς, που δεν προσφέρει τόσα όσα προσέφερε ο πρωταθλητισμός. Αντίθετα, ο πρώην μέτριος αθλητής, όσο εξοικειώνεται με τις αγωνιστικές συνθήκες, τόσο το ενδιαφέρον του αυξάνεται (αφού συναντά πρωτόγνωρες εμπειρίες), αρχίζει να αισθάνεται επιτυχημένος και φυσικά αυξάνεται η αποδοτικότητά του ως προπονητής.

Πηγή: Η Ψυχολογία Στη Φυσική Αγωγή Και Τον Αθλητισμό

Δρ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΓΑΝΗΣ