Κινητική ανάπτυξη

Πρώτα και τελευταία σχολικά χρόνια

 

Η πρόοδος στη κινητική απόδοση είναι ιδιαίτερα γρήγορη στα πρώτα και στα τελευταία σχολικά χρόνια (επίσης ονομάζονται σ' αυτό το βιβλίο και "χρόνια μέσης εκπαίδευσης"), που είναι από το 8ο μέχρι το 11ο χρόνο και από το 11ο μέχρι το 13ο χρόνο. Είναι μια περίοδος ανάπτυξης στην οποία γνωστές φόρμες κίνησης μπορούν να βελτιωθούν ουσιαστικά να μαθαίνονται και πολλές  καινούργιες, όπως χιονοδρομία, παγοδρομία, ποδηλασία και διάφορες αθλοπαιδιές, συχνά χωρίς βοήθεια από άλλους. Αυτός είναι ο λόγος που αυτή η περίοδος της ανάπτυξης αναφέρεται εδώ και ως "ειδική ηλικία απόδοσης" και "ως καλύτερη ηλικία για τη μάθηση κινητικών επιδεξιοτήτων" (Garther et al 1974). Όλοι σχεδόν οι κλίμακες της σωματικής απόδοσης δείχνουν το μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ανάπτυξης. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την ταχύτητα, τη βασική αντοχή (αεροβική βάση) και τη συναρμογή (ευκινησία) (βλέπε παρακάτω σχήματα)

Από την άλλη μεριά, η ευλυγισία αρχίζει να ελαττώνεται, που σημαίνει πως θα πρέπει ν' αφιερώνεται περισσότερη προσοχή σ' αυτή την ικανότητα καθώς προχωρεί η ηλικία.

Η ικανότητα της κινητικής μάθησης φτάνει επίσης σ' ένα υψηλό επίπεδο σ' αυτό το στάδιο της ανάπτυξης. Απλές μορφές κίνησης μαθαίνονται "στη στιγμή", δηλαδή αφού επιδειχτούν κι εξηγηθούν και μετά από μερικές προσπάθειες και διορθώσεις της βασικής κίνησης. Αυτό συμβαίνει συχνά ιδιαίτερα με τα παιδιά της μεγαλύτερης σχολικής ηλικίας. Τα παιδιά, σ' αυτή τη φάση της ανάπτυξης, δείχνουν ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τον αθλητισμό, συνήθως προθυμία να μάθουν και να βελτιωθούν, ν' απολαύσουν τη δραστηριότητα, δείχνουν ευχάριστη διάθεση ή θαρραλέα συμπεριφορά στο να τα βγάζουν πέρα με ότι τους ανατίθεται και να βελτιώνουν τις ικανότητες της διεργασίας των πληροφοριών και της διάθεσης για μάθηση (για παράδειγμα, κινητικές οδηγίες και διορθώσεις). Η έντονη κινητικότητα βρίσκει μια διέξοδο στη διδασκαλία των αθλημάτων και στην άσκηση. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας θέλουν να επιτύχουν κάτι, θέλουν προκλητικούς στόχους.

Έτσι, είναι λογικό πως αυτή η αναπτυξιακή περίοδος θα πρέπει να χρησιμοποιείται ιδιαίτερα για τη βελτίωση της συναρμογής και της τεχνικής, χωρίς να παραμελείτε η σωματική ανάπτυξη.

Η προπόνηση μπορεί να είναι αρκετά σκληρή στην ανάπτυξη της φυσικής κατάστασης (φυσικά δε χρειάζεται να πούμε η επιφόρτιση θα πρέπει ν' αυξάνεται προοδευτικά). Θα πρέπει να γίνεται ολοκληρωτική προπόνηση της βασικής αντοχής (προπόνηση αντοχής μακρών αποστάσεων) σαν προπαρασκευή για ασκήσεις ειδικές για τ' αγωνίσματα αντοχής μακρύτερων αποστάσεων και για τ' αγωνίσματα αντοχής μεσαίων και μικρών αποστάσεων. Η προπόνηση της δύναμης θα πρέπει να έχει μεγάλη ποικιλία. Θα πρέπει να προτιμούνται οι ασκήσεις σε ζεύγη, η άσκηση με όργανα, οι ασκήσεις στις οποίες χρησιμοποιείται  το ίδιο το βάρος του αθλητή σαν μια αντίσταση που πρέπει να υπερνικηθεί και οι ασκήσεις ρίψεων και αλμάτων. Ελαφρές μέχρι μεσαίες αντιστάσεις θα πρέπει να χρησιμοποιούνται σε ασκήσεις με βάρη και άλλα πρόσθετα φορτία. Οι ασκήσεις με αλτήρες θα πρέπει να εκτελούνται κυρίως από καθιστές και ύπτιες θέσεις. Αυτή η μεθοδική προσέγγιση είναι απαραίτητη, γιατί ο παθητικός και κινητικός μηχανισμός γενικά, και η σπονδυλική στήλη ειδικά, δεν έχουν ακόμα αναπτυχθεί και συχνά οι μέγιστες επιβαρύνσεις σε μεγέθη αντοχής και αριθμό επαναλήψεων μπορούν να προξενήσουν κακώσεις.

Πηγή : ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ - ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ

D. HARRE